By the grace 
of God, my Mom’s continually recovering from the worrying condition she was in just a month ago. Nawala ang panghihina nya and slowly gained her strength back. Malakas na syang kumain not like before na halos isang kutsarang kanin lang ang nakakain.
I’m now convinced that the weakness came from depression that brought her loss of appetite na naging cause ng panghihina nya. Now that I’m right by her side, kasama pa ang Ate at Kuya ko plus ilang apo na dumalaw, lagi na syang masaya. Madalas pa sya ngayong mag-joke na talaga namang natatawa ako. Isang dosena nga kaming nakapaligid sa kanya, inaalalayan sya sa lahat ng galaw nya. At ang pinaka-importante, marami syang kalaban sa bingo.
Nakadagdag pa ng sigla nya yong news na uuwi na rin yong isang Ate ko na nasa Japan. She was so anxious na makita ang favorite ‘doctor’ nya.
At kahit sabihin pang wala akong naging gimik or any activity we usually do pag naka-bakasyon, just taking care of her was more than worth the time and the plane ticket. I don’t mind kung hindi man lang ako nakapanood ng sine or nakapag-swimming lalo ngayon na kainitan na ng summer.
Mas gusto kong bantayan ang pagkain nya making sure that she eats properly. Isang subo pa. Tama na ang matatamis. Inom ng maraming tubig. Inom na ng vitamins. Exercise deep breathing. Tuck her into bed at night. And help her get up in the morning.
Gimik na para sa akin na ipasyal sya sa Robinson, SM at Festival Mall. Buy her things na magustuhan nya. And see her smile dahil sa bago nyang shoes or yong mga bargain na damit na gustong-gusto nya.
Mabait akong anak? Siguro. But I’m not doing this para matawag na ganon. I’m doing this because I want my mother to feel loved and important kahit matanda na sya. Yan kasi ang common worry ng matatanda. Most of them feel left out and taken for granted po
rke wala na silang physical capacity to do anything na kinasanayan nila lalo ang trabaho sa labas o loob man ng bahay.
But just being there, staying with us as long as possible, yon ang importante sa akin. Sa amin ng mga kapatid ko. At katulad ng ibang anak na mahal ang magulang nila, gagawin ko rin ang kaya ko to make her stay with us at the longest possible time na iapapa-hintulot ng Diyos.
Kahit pa mag-bingo ako umaga at hapon just to make her happy.
of God, my Mom’s continually recovering from the worrying condition she was in just a month ago. Nawala ang panghihina nya and slowly gained her strength back. Malakas na syang kumain not like before na halos isang kutsarang kanin lang ang nakakain.I’m now convinced that the weakness came from depression that brought her loss of appetite na naging cause ng panghihina nya. Now that I’m right by her side, kasama pa ang Ate at Kuya ko plus ilang apo na dumalaw, lagi na syang masaya. Madalas pa sya ngayong mag-joke na talaga namang natatawa ako. Isang dosena nga kaming nakapaligid sa kanya, inaalalayan sya sa lahat ng galaw nya. At ang pinaka-importante, marami syang kalaban sa bingo.
Nakadagdag pa ng sigla nya yong news na uuwi na rin yong isang Ate ko na nasa Japan. She was so anxious na makita ang favorite ‘doctor’ nya.
At kahit sabihin pang wala akong naging gimik or any activity we usually do pag naka-bakasyon, just taking care of her was more than worth the time and the plane ticket. I don’t mind kung hindi man lang ako nakapanood ng sine or nakapag-swimming lalo ngayon na kainitan na ng summer.
Mas gusto kong bantayan ang pagkain nya making sure that she eats properly. Isang subo pa. Tama na ang matatamis. Inom ng maraming tubig. Inom na ng vitamins. Exercise deep breathing. Tuck her into bed at night. And help her get up in the morning.
Gimik na para sa akin na ipasyal sya sa Robinson, SM at Festival Mall. Buy her things na magustuhan nya. And see her smile dahil sa bago nyang shoes or yong mga bargain na damit na gustong-gusto nya.
Mabait akong anak? Siguro. But I’m not doing this para matawag na ganon. I’m doing this because I want my mother to feel loved and important kahit matanda na sya. Yan kasi ang common worry ng matatanda. Most of them feel left out and taken for granted po
rke wala na silang physical capacity to do anything na kinasanayan nila lalo ang trabaho sa labas o loob man ng bahay.But just being there, staying with us as long as possible, yon ang importante sa akin. Sa amin ng mga kapatid ko. At katulad ng ibang anak na mahal ang magulang nila, gagawin ko rin ang kaya ko to make her stay with us at the longest possible time na iapapa-hintulot ng Diyos.
Kahit pa mag-bingo ako umaga at hapon just to make her happy.
No comments:
Post a Comment