Naku, baka ma-demanda ako ni Boy Abunda sa title ko. Pero hindi pa naman siguro patented yon kaya hiramin ko muna.
Coz that’s exactly what this posting is all about.
Finally kasi nagkabati na ang dalawang magkaibigan, common friends to me, na nagkaroon ng misunderstanding. For some time, nag-dedmahan after na magpalitan ng medyo maiinit na emails. Pero ngayon, kaninang umaga lang, nag-usap na. Yeeeyyy!!!
Matagal-tagal din na nanimbang ang grupo ng mga adik sa kanilang dalawa. Dahil parehong malapit sa grupo, we don’t want any of the two to feel na mas pinapaboran namin yong isa over the other. Kasi nga, we love them both.
And somehow, mahirap yon huh. It was always a balancing act para sa grupo. Tulad ng mga gimik. You’d invite them both pero mag-iiwasan. Either darating yong isa at yong isa ang wala. Or parehong hindi darating. Palaging kulang ng isa o dalawa ang gulo, ingay at saya.
E pareho pa namang masarap kasama.
At sa e-mails, magsi-send ka sa buong barkada pero pag nag-reply sa yo yong isa, biglang mawawala ang pangalan nong isa. Ganon din yong isa, pag-sagot, nawala na rin yong isa. Ang thread, nahahati. Tapos pag busy ka at nagmamadali, hindi mo na alam kung tama yong reply mo, biglang nakita mo, napunta pala don sa isa yong reply mo na dapat para don sa isa.
But all’s well that ends well sabi nga. Nag-usap na rin sila (at least via mails). Nag-umpisa sa isang posting ko (whirling and wishing) kung saan nag-post ng wish si Sinturong Pangkaligtasan – na sana, magkabati na sila, complete with names and all. Then nag-pingkian ulit ng ilang maiinit na emails in response sa isa ko pang posting (si kabayan, japorms). Akala nga namin ay matutuloy nang mag-goodbye forever sa reconciliation talks.
Pero kahit bumuga ulit ng lava ang Pinatubo, there was a sign na malapit na silang magka-usap. Ina-address na kasi ang name ng isa at nagre-reply na rin ng walang tanggalan ng pangalan. Some 90 emails later, the mood was set for reconciliation. A handshake was offered (of course, figuratively kasi nga emails lang nagsasagutan). Tinanggap nong isa. At yon na.
Whoever offered what, hindi na importante yon. Basta para sa akin, both of them showed enough maturity, goodwill and most importantly – love. And both of them proved to have the magnanimity and wisdom, guided by their knowledge of the Bible. O, bigat di ba. Kaya madali para sa kanila ang mag-patawaran. Perfect timing lang ang kailangan.
Kaya blinog ko agad. Aba this is something important no. Mas importante pa kay Lozada! Hehehehe! Raoul and Neil – welcome back mga adik!
Coz that’s exactly what this posting is all about.
Finally kasi nagkabati na ang dalawang magkaibigan, common friends to me, na nagkaroon ng misunderstanding. For some time, nag-dedmahan after na magpalitan ng medyo maiinit na emails. Pero ngayon, kaninang umaga lang, nag-usap na. Yeeeyyy!!!
Matagal-tagal din na nanimbang ang grupo ng mga adik sa kanilang dalawa. Dahil parehong malapit sa grupo, we don’t want any of the two to feel na mas pinapaboran namin yong isa over the other. Kasi nga, we love them both.
And somehow, mahirap yon huh. It was always a balancing act para sa grupo. Tulad ng mga gimik. You’d invite them both pero mag-iiwasan. Either darating yong isa at yong isa ang wala. Or parehong hindi darating. Palaging kulang ng isa o dalawa ang gulo, ingay at saya.
E pareho pa namang masarap kasama.At sa e-mails, magsi-send ka sa buong barkada pero pag nag-reply sa yo yong isa, biglang mawawala ang pangalan nong isa. Ganon din yong isa, pag-sagot, nawala na rin yong isa. Ang thread, nahahati. Tapos pag busy ka at nagmamadali, hindi mo na alam kung tama yong reply mo, biglang nakita mo, napunta pala don sa isa yong reply mo na dapat para don sa isa.
But all’s well that ends well sabi nga. Nag-usap na rin sila (at least via mails). Nag-umpisa sa isang posting ko (whirling and wishing) kung saan nag-post ng wish si Sinturong Pangkaligtasan – na sana, magkabati na sila, complete with names and all. Then nag-pingkian ulit ng ilang maiinit na emails in response sa isa ko pang posting (si kabayan, japorms). Akala nga namin ay matutuloy nang mag-goodbye forever sa reconciliation talks.
Pero kahit bumuga ulit ng lava ang Pinatubo, there was a sign na malapit na silang magka-usap. Ina-address na kasi ang name ng isa at nagre-reply na rin ng walang tanggalan ng pangalan. Some 90 emails later, the mood was set for reconciliation. A handshake was offered (of course, figuratively kasi nga emails lang nagsasagutan). Tinanggap nong isa. At yon na.
Whoever offered what, hindi na importante yon. Basta para sa akin, both of them showed enough maturity, goodwill and most importantly – love. And both of them proved to have the magnanimity and wisdom, guided by their knowledge of the Bible. O, bigat di ba. Kaya madali para sa kanila ang mag-patawaran. Perfect timing lang ang kailangan.
Kaya blinog ko agad. Aba this is something important no. Mas importante pa kay Lozada! Hehehehe! Raoul and Neil – welcome back mga adik!
No comments:
Post a Comment