It was a bit of a shock hearing this morning that Heath Ledger is dead. First thing that hit my mind is “sayang”. Normal na reaksyon natin pag may namamatay na kakilala natin – personally or otherwise – na bata pa. At ito palang si Heath eh 28 lang. Sayang dahil magaganda ang mga films na nagawa nya. He’s got a steady career going for him. Tapos ganon lang. Just like that, he’s gone.
Siguro hindi lang ako ang nag-sabing ‘sayang’. Milyon siguro ng mga movie fans around the world said the same thing (of course in different languages naman!). Pero bakit nga ba yon ang unang reaction natin sa ganitong sitwasyon? Dahil ba talagang nanghihinayang tayo sa pagkawala nong tao? Or is it because yon lang ang naisip nating sabihin in the absence of other better things to say?
Ako, both. Nanghihinayang ako sa pagkawala ng isang taong alam mong gagawa pa ng maganda sa buhay nya. That is, of couse, base sa mga nakita mo nang ginawa nya in whatever length of time he lived his life. Syempre, hindi mo naman sasabihing sayang kung isang maton or pusakal na kriminal yong namatay. You’d probably say ‘buti nga’.
Pero more than sa panghihinayang, sa mga ganong pagkakataon, ang dami-daming tumatakbo sa utak ko. Thoughts that race like mad dogs inside my mind. Mostly mga tanong. Like ‘bakit kailangang mamatay sya at an early age?” or “ano bang kasalanan nong tao para bawian agad ng buhay”.
I even had worse questions in my heart and in my mind nong mamatay ang pamangkin/inaanak ko from drowning, barely a month before his 13th birthday. Mga tanong na puno ng hinanakit, may kasama pang galit. Hindi ko na lang babanggitin dito. Nagpaka-lalim na lang ako para mawala ang mga tanong na yon. Nagpaka-philosophical na lang ba.
But it only led to bigger, more complex questions. Hindi na lang question about life and death. Magtatanong ka na kung bakit nga ba nandito tayo, nabubuhay sa mundong ibabaw.
Ano nga ba ang ginagawa natin dito? Bakit parang pinadaan lang tayo sa face of earth tsaka mawawala rin. Para ba tayong mga inflatable dolls na nilagyan ng oxygen? Some full tank – yong mga umaabot ng katandaan, while others konti lang ang oxygen kaya namamatay ng maaga? Ako kaya, full tank din kaya ang oxygen ko or ¾?
O para ba tayong mga chess pieces – may pre-determined path, hindi pwedeng gumawa ng sariling hakbang, may isang nagdidikta kung paano tayo gagalaw, kung hanggang saan tayo aabot at kung kelan tayo mama-mate?
In short, what’s the point na may buhay na tulad natin sa Earth? At bakit sa Earth lang? Kung meron sa ibang planets, sa ibang galaxy siguro. Pero bakit sa galaxy natin, in all our nine planets, tayo lang ang tao? What’s the point?
At kung totoong tayo lang ang tao sa known planets according to scientists, totoo rin bang ang Diyos, according to religion, eh sa atin lang nakatutok? Kasi, sino’ng imo-monitor nya sa ibang planets – bacterias, planktons and other microbes? O baka naman too much to handle na tayong mga tao lang sa Earth kaya hindi na gumawa pa ang God ng ibang cluster of human kind in any other corner of this infinite universe?
At kung may ibang life form ba sa ibang galaxy, do they have the same God, o may ibang Diyos silang sinasamba? Do they also go through the same cycle starting from a healthy sperm hitting a fertile egg, incubating in a mother’s womb for 9 months, ipapanganak, lalaki, mabubuhay tapos mamamatay din in varied fashion and timings? Bakit nga ba kailangan pang mabuhay para patayin din?
Or is it because we will not learn what is life kung walang death? O baka naman limited ang slots ng nabubuhay kaya kailangang may mamatay para may mabuhay na iba. Pero mabagal ang rate ng death kesa birth, kita mo nga at bilyones na ang population sa mundo and over population has become a concern for most nations.
At saka totoo ba yong sinasabing life after death? If yes, saan yon? Figurative lang ba yon? If not, then ano na ang nangyayari sa atin? The body decomposes then what? Malalaman lang ba natin ang truth about life after death kung tayo na mismo ang mamamatay? Kaya ba walang makapag-prove na totoo yon kasi hindi na makabalik ang isang namatay to tell everybody na “hey – totoo, may life after death”.
Ay teka, lumayo na yata ako ng husto! Sabi ko nga sa inyo, my thoughts are racing like mad dogs pag mga ganitong sitwasyon. Wala rin namang inaabot. Puro tanong. Walang sagot. Kasi wala pa naman kahit sinong genius or biblical scholar ang makakasagot ng mga tanong na ito. Some attempt to answer. Some even pretend to be wise and try to explain. But the truth is, nobody really knows the mystery of life. Nobody really knows when we’re going. And where. Heck, nobody even knows why we’re here in the first place.
Siguro hindi lang ako ang nag-sabing ‘sayang’. Milyon siguro ng mga movie fans around the world said the same thing (of course in different languages naman!). Pero bakit nga ba yon ang unang reaction natin sa ganitong sitwasyon? Dahil ba talagang nanghihinayang tayo sa pagkawala nong tao? Or is it because yon lang ang naisip nating sabihin in the absence of other better things to say?
Ako, both. Nanghihinayang ako sa pagkawala ng isang taong alam mong gagawa pa ng maganda sa buhay nya. That is, of couse, base sa mga nakita mo nang ginawa nya in whatever length of time he lived his life. Syempre, hindi mo naman sasabihing sayang kung isang maton or pusakal na kriminal yong namatay. You’d probably say ‘buti nga’.
Pero more than sa panghihinayang, sa mga ganong pagkakataon, ang dami-daming tumatakbo sa utak ko. Thoughts that race like mad dogs inside my mind. Mostly mga tanong. Like ‘bakit kailangang mamatay sya at an early age?” or “ano bang kasalanan nong tao para bawian agad ng buhay”.
I even had worse questions in my heart and in my mind nong mamatay ang pamangkin/inaanak ko from drowning, barely a month before his 13th birthday. Mga tanong na puno ng hinanakit, may kasama pang galit. Hindi ko na lang babanggitin dito. Nagpaka-lalim na lang ako para mawala ang mga tanong na yon. Nagpaka-philosophical na lang ba.
But it only led to bigger, more complex questions. Hindi na lang question about life and death. Magtatanong ka na kung bakit nga ba nandito tayo, nabubuhay sa mundong ibabaw.
Ano nga ba ang ginagawa natin dito? Bakit parang pinadaan lang tayo sa face of earth tsaka mawawala rin. Para ba tayong mga inflatable dolls na nilagyan ng oxygen? Some full tank – yong mga umaabot ng katandaan, while others konti lang ang oxygen kaya namamatay ng maaga? Ako kaya, full tank din kaya ang oxygen ko or ¾?
O para ba tayong mga chess pieces – may pre-determined path, hindi pwedeng gumawa ng sariling hakbang, may isang nagdidikta kung paano tayo gagalaw, kung hanggang saan tayo aabot at kung kelan tayo mama-mate?
In short, what’s the point na may buhay na tulad natin sa Earth? At bakit sa Earth lang? Kung meron sa ibang planets, sa ibang galaxy siguro. Pero bakit sa galaxy natin, in all our nine planets, tayo lang ang tao? What’s the point?
At kung totoong tayo lang ang tao sa known planets according to scientists, totoo rin bang ang Diyos, according to religion, eh sa atin lang nakatutok? Kasi, sino’ng imo-monitor nya sa ibang planets – bacterias, planktons and other microbes? O baka naman too much to handle na tayong mga tao lang sa Earth kaya hindi na gumawa pa ang God ng ibang cluster of human kind in any other corner of this infinite universe?
At kung may ibang life form ba sa ibang galaxy, do they have the same God, o may ibang Diyos silang sinasamba? Do they also go through the same cycle starting from a healthy sperm hitting a fertile egg, incubating in a mother’s womb for 9 months, ipapanganak, lalaki, mabubuhay tapos mamamatay din in varied fashion and timings? Bakit nga ba kailangan pang mabuhay para patayin din?
Or is it because we will not learn what is life kung walang death? O baka naman limited ang slots ng nabubuhay kaya kailangang may mamatay para may mabuhay na iba. Pero mabagal ang rate ng death kesa birth, kita mo nga at bilyones na ang population sa mundo and over population has become a concern for most nations.
At saka totoo ba yong sinasabing life after death? If yes, saan yon? Figurative lang ba yon? If not, then ano na ang nangyayari sa atin? The body decomposes then what? Malalaman lang ba natin ang truth about life after death kung tayo na mismo ang mamamatay? Kaya ba walang makapag-prove na totoo yon kasi hindi na makabalik ang isang namatay to tell everybody na “hey – totoo, may life after death”.
Ay teka, lumayo na yata ako ng husto! Sabi ko nga sa inyo, my thoughts are racing like mad dogs pag mga ganitong sitwasyon. Wala rin namang inaabot. Puro tanong. Walang sagot. Kasi wala pa naman kahit sinong genius or biblical scholar ang makakasagot ng mga tanong na ito. Some attempt to answer. Some even pretend to be wise and try to explain. But the truth is, nobody really knows the mystery of life. Nobody really knows when we’re going. And where. Heck, nobody even knows why we’re here in the first place.
No comments:
Post a Comment