I started feeling bad Tuesday night pa lang. Then Wednesday afternoon I had to leave work early dahil may fever na ako. Usual signs of flu. Pero ang matindi yong sipon ko causing a terrible headache coz it exacerbates my already bad allergic rihinitis.
Masakit ang katawan ko and even getting out of bed to go to the toilet is a bit of a challenge. Lalo na when I had to go out and buy the much-needed effervescent vitamin c. nakalimutan ko kasing humingi sa clinic eh yon ang primary medication ko pag mga ganitong kaso. Dumaan na rin ako ng grocery to make sure na may makakain ako while I’m being bedridden for the next day or two.
Habang naglalakad ako I feel like im floating. Ang iniingatan ko lang yong mga kotse baka mahagip ako. How I wish I was back home dahil hindi ko kailangang gawin ito, maraming mag-aasikaso at mauutusan sa mga ganitong sitwasyon. Unlike here where I have nobody to rely on but myself.
Sabagay I have long accepted the fact that this is part of working/living far from your family. Kaya kahit ganitong may sakit ako, hindi ako nagsi-senti trip. I never let myself be pulled down by unnecessary emotional trips na hindi nakaka-tulong. In fact it worsens your situation kung maho-homesick ka pa. Instead na madali kang maka-recover, lalo kang magkakasakit.
Ang isa pang natutuwa ako eh yong ugali kong pag may sakit ako, mas madalas akong kumain. Parang feeling ko laging walang laman ang tyan ko kaya kain ako ng kain. Which makes taking medication a lot easier.
Naalala ko yong trip ko to Al-Mana Hospital sometime in 2005. Yon ang first time na na-confine ako sa hospital. 4 days pa. First time kong ma-bigyan ng injection sa butt. First time ko ring makasakay ng wheel chair. Quite humiliating.
Sabi ng doktor, tonsilitis daw ang kaso ko. Nakakapag-taka naman na hindi masakit ang paglunok ng pagkain. Ang masama lang, kahit anong kainin ko, sinusuka ko. Until dehydrated na ako. Kaya nagpa-emergency na ako.
Hindi naman sana ako tatagal ng 4 days. In fact 1 day pa lang, maganda na ang pakiramdam ko. Kaso, nagkaroon ako ng allergic reaction sa antibiotic na binigay sa akin. So I had to stay longer para magamot yong reaction.
Pero sa lahat yata ng na-confine, parang ako pa ang nag-enjoy. Despite the fact na masakit yong isinaksak sa aking IV (na later on eh nakita kong nabaluktot pala kaya sobrang sakit), I was a happy
camper. Parang welcome na welcome sa akin yong mga araw na naka-takas ako sa trabaho. And I had nothing else to do kungdi matulog, kumain at manood ng cartoon network.
At pag naiinip ako, I’d stay out of the room, tatambay ako sa lobby. Wala akong paki kung naka-hospital gown ako. Ang nakakatawa pa, nanghingi pa ako ng pera sa mga dumalaw sa akin. Wala kasi akong pera non. Saan ko raw gagamitin yong 10 riyals? May nagbebenta ng pastries room to room noh! Kaya kain ako ng kain!!!
Yon nga lang, nakakainis ang mga nurse na ang sarap-sarap ng tulog mo, gigisingin ka para painumin ng gamot.
Well, getting sick here exposes you to some sort of emotional vulnerability. If you let it get into you, you’re just making things worse.
Masakit ang katawan ko and even getting out of bed to go to the toilet is a bit of a challenge. Lalo na when I had to go out and buy the much-needed effervescent vitamin c. nakalimutan ko kasing humingi sa clinic eh yon ang primary medication ko pag mga ganitong kaso. Dumaan na rin ako ng grocery to make sure na may makakain ako while I’m being bedridden for the next day or two.
Habang naglalakad ako I feel like im floating. Ang iniingatan ko lang yong mga kotse baka mahagip ako. How I wish I was back home dahil hindi ko kailangang gawin ito, maraming mag-aasikaso at mauutusan sa mga ganitong sitwasyon. Unlike here where I have nobody to rely on but myself.
Sabagay I have long accepted the fact that this is part of working/living far from your family. Kaya kahit ganitong may sakit ako, hindi ako nagsi-senti trip. I never let myself be pulled down by unnecessary emotional trips na hindi nakaka-tulong. In fact it worsens your situation kung maho-homesick ka pa. Instead na madali kang maka-recover, lalo kang magkakasakit.
Ang isa pang natutuwa ako eh yong ugali kong pag may sakit ako, mas madalas akong kumain. Parang feeling ko laging walang laman ang tyan ko kaya kain ako ng kain. Which makes taking medication a lot easier.
Naalala ko yong trip ko to Al-Mana Hospital sometime in 2005. Yon ang first time na na-confine ako sa hospital. 4 days pa. First time kong ma-bigyan ng injection sa butt. First time ko ring makasakay ng wheel chair. Quite humiliating.
Sabi ng doktor, tonsilitis daw ang kaso ko. Nakakapag-taka naman na hindi masakit ang paglunok ng pagkain. Ang masama lang, kahit anong kainin ko, sinusuka ko. Until dehydrated na ako. Kaya nagpa-emergency na ako.
Hindi naman sana ako tatagal ng 4 days. In fact 1 day pa lang, maganda na ang pakiramdam ko. Kaso, nagkaroon ako ng allergic reaction sa antibiotic na binigay sa akin. So I had to stay longer para magamot yong reaction.
Pero sa lahat yata ng na-confine, parang ako pa ang nag-enjoy. Despite the fact na masakit yong isinaksak sa aking IV (na later on eh nakita kong nabaluktot pala kaya sobrang sakit), I was a happy
camper. Parang welcome na welcome sa akin yong mga araw na naka-takas ako sa trabaho. And I had nothing else to do kungdi matulog, kumain at manood ng cartoon network.At pag naiinip ako, I’d stay out of the room, tatambay ako sa lobby. Wala akong paki kung naka-hospital gown ako. Ang nakakatawa pa, nanghingi pa ako ng pera sa mga dumalaw sa akin. Wala kasi akong pera non. Saan ko raw gagamitin yong 10 riyals? May nagbebenta ng pastries room to room noh! Kaya kain ako ng kain!!!
Yon nga lang, nakakainis ang mga nurse na ang sarap-sarap ng tulog mo, gigisingin ka para painumin ng gamot.
Well, getting sick here exposes you to some sort of emotional vulnerability. If you let it get into you, you’re just making things worse.
No comments:
Post a Comment