pleasure or pain

I was with a couple of friends (Jonas and James) last Friday. May daing fresh from Pinas kasi si James kaya ang sarap ng tanghalian namin. And since nabundat nga, naidlip ako after lunch pero ginising ako ng mga hysterics ni Lorna Tolentino sa Tv. Yon pala yong balik-acting nya sa MMK. Masyadong ma-drama yong mga iyakan nila kaya kahit nakatalikod ako, naririnig ko yong mga dialog thus figuring out the kwento.

Nothing new sa istorya, ewan ko lang sa acting ng mga lead kasi nga wala akong interes manood. Istorya ng isang mahirap na pamilya na ang tatay (played by Albert Martinez) eh inuna pa ang pagda-drugs kesa maghanap buhay. Hanggang maapektuhan ang pamilya and in the end, nasira pati ang pagmamahal at pang-unawa nong wife sa pasaway na husband.

And while LT is crying her guts out, naisip ko lang, ilang beses na kayang pinasadahan ng MMK ang ganitong plot. O ng ibang mga drama shows and soap series. Pati ng mga pelikula. Libong beses na siguro.

I have no idea kasi hindi ako masyadong mahilig sa mga soap and drama. But one thing I’m sure of, very common yong kwento. Tumingin ka lang sa paligid kahit nasaang sulok ka ng Metro Manila, you’ll see thousands of families suffering from this dilemma.

Kahit nga sa mga probinsya, talamak na rin ang problema ng droga. Marami nang buhay at pamilya ang sinira nito. Which makes you think... bakit nga ba nandyan pa rin ang droga kahit bawal at capital punishment pa ang parusa sa mga gumagawa at nagbebenta nito?

I know you’d say dahil isang malaking negosyo ito at kung idi-discuss natin ang buong scenario ng prohibited drugs eh pang-national tv na at hindi lang pang-Dantespeaks. But what we all know is the fact that it is one ugly truth in the current society na hindi na siguro mawawala pa. Unless by some stroke of miracle ay mangyari ang isang bagay.

And by miracle I didn’t mean better law enforcement. Malabong mangyari yon dahil malaking miracle ang kailangan natin para tumino ang kapulisan. We all know na kahit marami ang dedicated at marangal na policemen sa atin, marami rin ang involved sa mga illegal activities including drugs.

And by miracle hindi rin better legislation ang ibig kong sabihin. Dahil kung batas at batas rin lang ang pag-uusapan, siguro naman sobra na sa dami ng batas relating to dangerous drugs. Lalong hindi ko na sasabihing umaasa ako sa miracle for a better government. Wala na yatang matinong Presidenteng makikita ang Pilipinas. O kung meron man, madali ring kainin ng bulok na sistema at ng mga anay na nakapaligid.

And what’s the miracle na sinasabi ko? Yong isang araw ay ma-realize ng lahat ng mga drug users na isang malaking kalokohan ang ginagawa nila sa buhay nila. Yong magising sila isang araw, look at their reflections in the mirror at ma-realize nilang they could look better without drugs. That they can enjoy pure happiness sa buhay na hindi na kailangan ng pampa-high. That they can achieve better and more blissful existence na hindi fake. And with that, mare-realize nila that the superficial pleasure they are enjoying only leads to some painful ending.

Pag nangyari yon, they themselves would stop their drug abuse. Lahat sila titigil nang bumili ng kahit ano, ke shabu, coke, meth o kahit ecstasy. Pasok ngayon yong law of economics di ba. Walang demand, therefore walang supply. So tapos na ang negosyo ng mga ganid. And in the end, walang pamilyang masisira. Walang buhay na masasayang.

But wait, if I’d wish for that one thing, isasama ko na rin ang mga lasenggo. Dahil kung ang drugs ay masama ang epekto sa pamilyang pilipino, hindi rin nagpapahuli ang epekto ng alcohol abuse. The severity might be less but still, it’s another monster that threatens the stability of a family. Masama pa ang epekto sa katawan.

And if we talk about negative health effects, isama na rin natin ang yosi. Ay teka, sapol na pala ako don! Darn, itigil ko na nga ito at baka kung saan mapunta. Basta, masama ang droga so stop it. Yon lang and have a nice day!