Any linguist, communications major, true-blooded journalists and language experts will agree with me when I say text messaging has destroyed much of the art of communication. Kung kelan nag-advance ang technology, sinira naman nito ang isa sa pinakamagandang fundamentals ng pakikipag-ugnayan ng tao. And that is by communicating artfully using carefully chosen words and beautifully constructed phrases and sentences. Sad to say but we have now been reduced to alien-like creatures who communicate via letters, symbols, punctuation marks and smileys.
Noong unang dumating ang text messaging, ang pino-protesta ko lang yong epekto nito sa spelling proficiency ng mga estudyante. Pano matuto ang mga bata ng tamang spelling kung ang wait at weight ay parehong w8? Kaya nong una-una akong mag-text, buo as in whole words talaga ang ginagawa ko. But it turned out na nagmumukha akong timang dahil lahat text lingo na ang gamit. Kaya wala akong nagawa kungdi maki-bagay na rin. Go with the flow sabi nga, masakit man sa mata ang wer n u, c u l84 at tc lgi.
But it turned out na hindi lang spelling ang tinamaan. Dahil sa araw-araw, oras-oras at minu-minuto, text message ang hinaharap ng karamihan, it has evolved from one form of convenience to something that is already accepted (by most, if not all) as a norm. I wonder what happens in language classes these days. Nightmare siguro sa mga teacher ang mga natatanggap nilang submission for essay writing.
Biggest example na lang yong email na natanggap ko ngayon. Email yon pero sabi ba naman ‘hi kuya dante, c ***** to, kptd n **** hnp m nmn aq wrk jan. reason: 4 my fmly.’ (or something like that). Gawin bang text message eh e-mail na nga yon!
Nagpanting ang tenga ko’t namula. Hindi lang dahil sobrang obvious na ang tamad nyang magsulat. He could have explained himself better dahil wala namang character limit yong yahoo. But because he’s used to text messaging, akala nya okey na yon.
Without him realizing it, arogante ang dating sa akin ng message nya. Magpapahanap ka ng trabaho pero hindi mo man lang ayusin ang request mo? And you expect me to help you with that kind of message? Maswerte ka at hindi tayo magkaharap. Or else baka naipukpok ko sa iyo ang celphone mo nang matauhan ka.
Ito ngayon ang dilemma ng karamihan lalo ng mga kabataan. When to depart from their text messages and go back to the normal, proper and formal means of communicating. Eh buti nga itong ugok na ito sa akin lang nagpapahanap ng trabaho. Eh pano kung application letter yong sinusulat nya? Di binasura agad ng would-be employer ang CV nya!
So for those text addicts who thinks cryptic messages can do it all, think again. Hindi nakaka-aliw ang text message sa lahat. Lalo na sa akin. Lalo na kung importante. Lalo na kung dapat seryoso. Ask for my name if you don’t recognize me. Pero wag na wag mo akong i-hu-hu u! Dahil ang aabutin mo, hu u k rin!
And for parents of kids na may cel phone, be vigilant. Wag nating hayaang kainin ng text lingo ang communication skills ng ating mga anak. It may be a bit difficult and confusing pero dapat ipa-alala natin lagi na importante pa rin ang tamang grammar at correct spelling. And it will still be a gazillion years bago tanggapin at bigyan ng English teachers ng 90% rating ang isang composition na mali-mali ang grammar at spelling. Kahit puno pa yon ng smileys!
Noong unang dumating ang text messaging, ang pino-protesta ko lang yong epekto nito sa spelling proficiency ng mga estudyante. Pano matuto ang mga bata ng tamang spelling kung ang wait at weight ay parehong w8? Kaya nong una-una akong mag-text, buo as in whole words talaga ang ginagawa ko. But it turned out na nagmumukha akong timang dahil lahat text lingo na ang gamit. Kaya wala akong nagawa kungdi maki-bagay na rin. Go with the flow sabi nga, masakit man sa mata ang wer n u, c u l84 at tc lgi.
But it turned out na hindi lang spelling ang tinamaan. Dahil sa araw-araw, oras-oras at minu-minuto, text message ang hinaharap ng karamihan, it has evolved from one form of convenience to something that is already accepted (by most, if not all) as a norm. I wonder what happens in language classes these days. Nightmare siguro sa mga teacher ang mga natatanggap nilang submission for essay writing.
Biggest example na lang yong email na natanggap ko ngayon. Email yon pero sabi ba naman ‘hi kuya dante, c ***** to, kptd n **** hnp m nmn aq wrk jan. reason: 4 my fmly.’ (or something like that). Gawin bang text message eh e-mail na nga yon!
Nagpanting ang tenga ko’t namula. Hindi lang dahil sobrang obvious na ang tamad nyang magsulat. He could have explained himself better dahil wala namang character limit yong yahoo. But because he’s used to text messaging, akala nya okey na yon.
Without him realizing it, arogante ang dating sa akin ng message nya. Magpapahanap ka ng trabaho pero hindi mo man lang ayusin ang request mo? And you expect me to help you with that kind of message? Maswerte ka at hindi tayo magkaharap. Or else baka naipukpok ko sa iyo ang celphone mo nang matauhan ka.
Ito ngayon ang dilemma ng karamihan lalo ng mga kabataan. When to depart from their text messages and go back to the normal, proper and formal means of communicating. Eh buti nga itong ugok na ito sa akin lang nagpapahanap ng trabaho. Eh pano kung application letter yong sinusulat nya? Di binasura agad ng would-be employer ang CV nya!
So for those text addicts who thinks cryptic messages can do it all, think again. Hindi nakaka-aliw ang text message sa lahat. Lalo na sa akin. Lalo na kung importante. Lalo na kung dapat seryoso. Ask for my name if you don’t recognize me. Pero wag na wag mo akong i-hu-hu u! Dahil ang aabutin mo, hu u k rin!
And for parents of kids na may cel phone, be vigilant. Wag nating hayaang kainin ng text lingo ang communication skills ng ating mga anak. It may be a bit difficult and confusing pero dapat ipa-alala natin lagi na importante pa rin ang tamang grammar at correct spelling. And it will still be a gazillion years bago tanggapin at bigyan ng English teachers ng 90% rating ang isang composition na mali-mali ang grammar at spelling. Kahit puno pa yon ng smileys!
No comments:
Post a Comment