life has it's cruel ways of reminding us how important family is. walang kaabog-abog, iuuntog ang ulo mo and wake you up from a your unconscious complacency.
this morning i had that scary reminder. nag-text ang ate ko, na-choke daw si Nanay habang umiinom ng tubig. hindi nila agad namalayan at hindi nila alam kung gaano na katagal na hindi na sya humihinga. mabuti at nakuha sa first-aid ni ate.
.
when i called her up, maayos naman nang kausap. sabi ko na lang mag-ingat sa pagkain o pag-inom. i also reminded ate na bantayan lagi pag kumakain. mahirap nang maulit. for her age and weakening body, mahirap ma-choke ng ganon.
natakot ako sa nangyari. ang ate ko, nanghina sa nerbiyos. i guess hindi pa kami pare-parehong handa na mawalang ng ina at this point in our lives. not now, at kung pwede lang wag na lang sana. mahal namin ang aming Nanay and just the thought of losing her would be devastating. i thanked God at hindi pa Niya kinuha sa ganong paraan si Nanay. at lagi ko ngang sinasabi, sana, huwag muna. i've been away for so long sa kata-trabaho ko sa ibang bansa. sana maka-bawi muna ako at makasama ng matagal ang mother ko bago siya umalis. nag-bigay man ako ng kaunting ginhawa sa buhay nya but i know i have a lot of 'utang' sa matagal na panahon na hindi ko sya nakakasama ng matagal.
.
nay, konting panahon na lang, makakabawi din ako sa mga utang ko sa yo.
.
No comments:
Post a Comment